Die hadden wielle in Holland nooit e ‘had, de leu zeien dat die tiedens de bevrijding met de bevrijders wazzen met e’ lift vanaf de andere kant van de Atlantischen Oceaan.

Daor was in het begin ok weineg tegen te doene, want het latere vergif dat gebruukt wier um die kevers uut te roeien mos eers nog uut e’vonnen wodden. Der zat dus niet völle anders op dan al die kevers en hun larven  van de earpelplanten af te plukken en ze daornao umme zeep te brengen, hetzij doodtrappen, verzoepen of verbranden, jao, wat mos ie der anders met? Veural wielle kinder hebt de eerste jaoren een aardeg zakcentjen verdiend met zat zuuken en over de kling jagen van coloradokevers, ik wette het uut ervaring. Mien vader had in ‘t begin de aantallen kevers wat te leage in e’ schat want ik kreeg toen een cent per gevonden kever. Nou, in drie middagen had ik ter al meer dan viefhonderd e’ vangen en kreeg ik, zoas beloofd vief gulden uutbetaald, een enorm kapitaal in die dagen en genog umme elken middag een ijsjen te halen bie Fietjen Hartman, die s’ zomers met de ijscokaore van eur vader, bakker Hartman van de Reurlseweg, bie de Vordense kerke ston. Dat ijs dat bakker Hartman verkoch was een soort softijs, hartstikke lekker ok en wielle blagen neumen dat ijs ‘scheerzepe’. Dat in vergelieking met dat harde ijs met een wafeltjen an beide kanten van Anton Hunink uut Deventer dat an de man e’ brach wier deur een oldere man die wielle Buikie nuumden, zien eigenluke name wet ik niet meer, want ik nomme altied dat lekkere ijs van Fietjen.

 A’j uut oew spaorpötjen en kwartjen metnommen naor het dorp dan ko’ j natuurlijk een ijsjen van een kwartjen kopen, maor dat was niet zo erg verstandeg. Nee, ik nomme der twee keer ene van een dubbeltjen en dan nog ene van vief cent, want dan kreeg ie völle meer ijs veur oew geld!

 Die twee ijsverkopers stonnen broederlek noast mekare veur de Vordense kerke, dus iedere klant had toen al de luxe da’ j konnen kiezen uut twee soorten ijs, hard ijs van Buikie of scheerzepe van Fietjen, wat een riekdom al in die tied, of niet dan!

Trouwens, nao die eerste ronde kevers zuuken werd de beloning, zonder eneg overleg terug e ’brach tot een gulden veur een hele middag kevers vangen.

Enkele jaoren later hoefden wielle kinder gin coloradokevers meer te vangen want toen was ter onderhand een middeltjen uut e’ vonnen waorvan die kevers niet overleafden. Toen ko’ j kearls tussen de riegen earpels deur zien lopen met zo’n handspuite op de rugge en wieren alle planten, en vanzelf ok de kevers, met vergif onder handen e’ nommen.

Weg zakcenten veur de kinder maor daorveur in de plaatse een goed wekloon veur disse kearls, een goeie zaak, duch mien (noe).

Die kearls kregen trouwens, as ze de wind tegen hadden, wel een heel biezunderen gealachtegen kleur, dezelfde kleur as het vergif waor met zielle die kevers umme zeep hielpen. En of dat noe wel zo goed was veur hullie gezondheid, ik hebbe der mien twiefels over!

Noe bun ik mien dorpse beleavenissen ant vertellen maor bie kinder van de boeren ging et er natuurlek völle extremer an toe.

Die hadden al völle eerder hunne dagelekse karweitjes um op te knappen en ik herinner mien nog vaag de tied op de leagere schole vlak nao de zommervakantie dat de boerenkinder een wekke of zes extra vakantie van schole hadden umme te helpen met het van het land halen van de oogst, earpelvakantie of zo iets worden dat toen e’ nuumd. Dat was heel andere koeke dan coloradokevers vangen. De rogge , haver en andere zaken mossen van het land af, de vrouwleu en de oldere dearns hielpen met rogge binden en de oldere jonges werd e ‘leerd hoe a’j met de zeise of met de zicht en pikhaok umme mossen gaon. De kleinste kinder konnen al gauw helpen met aoren te zuuken, want ter ging eigenlek niks verloren op de boerderieje.

Ok in de tied van het grös maaien en binnen halen werden de kinder waor neudeg in e’schakeld. Mien vader had maor een klein bedriefken maor as het heui uut de weidens kwam dan mos dat op de zolder op e’ slagen worden, Veural as de oogst met e’ vallen was dan mossen wielle kinder met de zolder op umme het heui goed an te stampen onder de pannen, anders kwamp ter an ’t ende van de rit ruumtegebrek.

En daorover geet eigelek het vervolg van dit stuksken.

Mien vader, een dorpsen keuterboer dus eigenlek, zien kippenbedrief met zeshonderd kippen en de boomgaard, waren de hoofdgedeelten daorvan. Verder één of soms ok wel twee koeien en een varken, dat was het wel zo’n betjen. Natuurlek gin peerd en zo, daor was gin werk veur.

Maor helemaols zonder ko’j daor niet, want der wazzen karweitjes waorbie a ‘j gewoon een kaore met een peerd neudeg hadden, zoas de inhold van de mestvaalte over het land brengen, of de opgetrokken knollen bie huus halen, zukke zaken dat ko’j haost niet zonder peerd en kaore.

Maor met dat probleem hadden de boeren op de kleine pleatskes buutenaf dus ok te maken, maor dat was in eerdere jaren al op e’ löst. Die kleine boertjes, dagloners e’ nuumd in die dagen, deden waor neudeg betaald werk bie de grotere boeren in de buurte en daor heuren ok, in overleg natuurlek, het eventuele gebruuk van peerd en kaore bie.

Mien vader had, denk ik noe, daor een afspraak over e’ maakt met Albert Tjoonk van boerderieje t’ Garmel in Mossel.  

Der waren ok angetrouwde familiebanden tussen de Tjoonks en de Schuppersen uut Vierakker van jaoren terugge.Ok waren der contacten die mien opa, bakker Schuppers in de Dorpstraote, had met boeren uut de umgeving. Die kwammen zundagssmarges naor het dorp en stalden dan hun gerei daor bie een winkel of herberg, zoas Schuppers en café Wahl an de overkante van de Dorpstraote, dan gingen ze naor de kerke en zatten nao tied daor an de koffie of achter een borreltjen, terwiel de vrouwleu ondertussen wat boodschappen deijen.

Mien vader was thuus in Laag Keppel opgegruujd tussen de peerde, want ziene vader zowel als ziene opa hadden daor een boederieje/annex stalholderieje gehad, dus den kon heel goed met peerde overweg. Dan worden der, zo neudeg, een van de peerde met een kaore op e’haald bie het Garmel.

Later leende mien vader ok wel es het peerd en kaore bie Maalderink op Mispelkamp, zelfs in 1945 een keer een riejtuugjen, waor wielle mee op visite gingen bie familie in Wichmond.

s ’Winters, as onzen enigsten koe noodgedwongen worden dreuge e’zet, haalden mien zuster of ik ok melk bie Tjoonk, kortumme, ik liep daor geregeld en ging met de zunnes van Albert Tjoonk mee op de kaore en dan mog ik soms ok wel es de teugels vaste kollen, ja, dat was et natuurlek helemaols, dat snapt ielle wel!

Op een keer, toen ik daor weer es wazze, wodden het heui binnen e’haald en dat ging op deale deur het gat naor boaven en op de balken. Ik liepe daor tussen rond te huppelen en dat was vanzelf niet helemaols ongeveurlek, zo’n spring in het veld dee niks gewend was mos dufteg in de gaten e’hollen wodden.
Tiedens het thee drinken in de kökken kwam ter ene van de kearls 'zogenaamd' met de vraoge wie de heuistamper de leste tied e’ zeen hadde. Der wodden over en weer op deur e’ praot, maor den heuistamper bleef uut zicht.

Toen wier der beslotten dat dat een mooi klusjen veur mien zol waen, want bienao zeker was den heuistamper bie de buurleu op boerderieje Menkhorst.