Het was daar in en om het kasteel onderhand verworden tot een enorme ravage. Een soort schoonmaakdienst heeft er toen opruiming gehouden en daarna was het waarschijnlijk weer een beetje toonbaar, in ieder geval goed genoeg voor het houden van een studentenfeest.

Aangezien er toen in en bij het kasteel helemaal geen faciliteiten waren, zelfs geen elektriciteit, werd dat allemaal verzorgd door een soort cateringbedrijf, voor die tijd in Vorden een hele belevenis! Eten en drinken werd daar ter  plaatse vervaardigd of aangevoerd, je kon het niet zo gek bedenken of het was er, ongelooflijk!

Wij zouden daar gaan optreden, maar voor het zo ver was moest er in onze bezetting eerst nog voor versterking gezorgd worden, want we hadden nog geen …...drummer!

Vermoedelijk via Joop Lauckhart, toen al een opkomende ster in muzikantenland, legden we contact met een Zutphense knaap, Wout Betlehem geheten, een kei-goeie drummer, even oud en avontuurlijk als wij, en dus eentje die wel met ons in zee durfde. Volgens een insider was alleen al zijn verschijning een verhaal op zich, namelijk volgens getuige  reed hij op een NSU motorfiets en had hij zijn hele drumstel daaraan, en aan zichzelf, vastgeknoopt met riemen, dat moet toen alleen al een fantastisch schouwspel gegeven hebben!

Of er een overeenkomst was getekend of dat alles mondeling was afgesproken en door wie, ik weet er niets meer van.

In elk geval meldden wij ons de bewuste avond om circa tien uur bij het kasteel waar het al een drukte van belang was. We zouden optreden van elf uur ’s avonds tot vier uur de volgende ochtend. Een piano voor mij was er ook geregeld en we speelden in een ruimte naast de grote zaal, waar gefeest en gedanst werd en die in open verbinding stond met onze ‘speelplek’. Je zag dus eigenlijk nagenoeg niets van wat er in de grote dansruimte gebeurde. Soms ging er iemand van ons tijdens het spelen even staan en deed dan in de daaropvolgende pauze verslag van zijn waarnemingen.

Daar het hartje zomer was en het die dag geweldig mooi weer was geweest waren alle ramen omhoog geschoven en alle blinden voor de ramen waren zo ver als mogelijk geopend.

Er werd in de grote zaal een soort Russisch hoffeest of galafeest gehouden met heel veel drank en dergelijke, niet met veel bier maar sterker en in kleinere glazen, het zal wel wodka geweest zijn, vermoed ik. Die glazen werden maar één maal gebruikt en als ze leeg waren werden ze naar achteren over de schouder en door het geopende raam naar buiten en in de slotgracht gekieperd, tenminste dat was de bedoeling. Hoe later het werd, des te minder glazen bereikten de gracht in één keer, maar vielen dan in stukken op de vloer. Geen nood echter want er liepen constant een paar knapen rond, vermoedelijk 1^e jaars studenten(futen) die de ergste rotzooi dan weer opruimden.

Toch moeten er nog honderden glazen op de bodem van de kasteelgracht liggen, ook nu nog!

Zelden, of liever gezegd nooit, heb ik daarna nog weer zo’n vreemd feest meegemaakt als op die nacht in Huize Vorden. Later, we speelden toen vaak op nachtelijke feesten van officieren of onderofficieren in kazernes, kon het er wel eens behoorlijk ruig aan toe gaan, maar dit feestje in Huize Vorden spande toch wel de kroon.

We kregen volop te eten en te drinken, kortom, alles verliep probleemloos. De studenten konden onze swing-muziek wel waarderen en de avond vloog werkelijk voorbij.

Tegen vieren zat onze speeltijd er op en kwamen er een paar nog steeds broodnuchtere bestuursleden de enveloppe met onze vergoeding brengen en tevens vragen of onze speelduur nog met een uurtje verlengd zou kunnen worden. Weliswaar waren er daarvoor geen contanten voorhanden, maar als we genoegen wilden nemen met de man een fles goede wijn extra dan kon de deal gesloten worden. En ja, dat wilden wij wel en op onze wenkbrauwen haalden we de klok van vijf uur, waarna we een ovatie van minuten over ons heen kregen. We werden nog net niet de slotgracht in gejonast, gelukkig.

Als je dan na zo’n onwezenlijke nacht buiten komt waar het al weer begint te dagen dan kijk je toch wel weer even je ogen uit, ook al omdat er zich dan nog enkele tafereeltjes afspelen die nog perfect passen in de sfeer van  de voorbije uren, zoals een vrijend paartje studenten, onverstoorbaar zittend op een dikke stapel ……… ijsstaven….. en, iets verderop, een Lelijke Eend met zwaar beslagen ruiten, vervaarlijk wippend door bewegingen, veroorzaakt binnen in het voertuig. Dan is het toch ook niet verwonderlijk dat je, als jonge twintigers, nog even die achterbumper grijpt om de feestvreugde in die auto nog wat te verhogen?